بهانه هایت برای رفتن چه بچه گانه بود

چه بیقرار بودی زودتر بروی

از دلی که روزی بی اجازه وارد آن شده بودی …

من سوگوار نبودنت نیستم

من شرمسار این همه تحملم !

.

.

.

چقدر احمقانه ست

از یک قهوه ی تلخ انتظار فال شیرین داشتن …

.

.

.

ندیدی چشم غمگین و تر من

تو رفتی و نشد این باور من

به پایت می نشینم تا بیفتد

دوباره سایه ی تو بر سر من

.

.

.

هوایت چقدر آلوده شده ؟

که هر وقت به سرم زد چشمانم را سوزاند !

.

.

.

خیلی ها دلم رو شکستن ولی تو با همه فرق داری

آخه یه ضرب المثلی هست که میگه:

“کار را که کرد ، آن که تمام کرد”

.

.

.

شعر ردیف و قافیه نمیخواهد

بوی آغوش تو هر دیوانه ای را شاعر میکند …

.

.

.

.


گاهی سخت می شود …

دوستش داری و نمی داند

دوستش داری و نمی خواهد

دوستش داری و نمی آید

دوستش داری و سهم تو از بودنش

فقط تصویری است رویایی در سرزمین خیالت

دوستش داری و سهم تو

از این همه ، تنهایی است

.

.

.

آسمان نیستم که هر پرنده سهمی از من باشد

من آن پرنده ام که سهم آسمانش را از چشمان “تو” میخواهد . . .

 

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند